Studia podstawowe. Pomoc konsultacyjna w kryzysie naprawy naprawy rehabilitacji

Andriyanova E.a. jeden Iorina I.g. 2

1 GU VPO "Saratovsky GMU Rosszdrava. W I. Razumovsky, Saratov.

2 Guz "Szpital Okulistyki Regionalnej", Saratov

W ramach problemów socjologii medycyny pomoc konsultacyjna jest uważana za interakcję społeczną (komunikację), podczas której transfer i uzyskiwanie informacji semantycznych i oceny wpływających na zachowanie pacjenta, a także jego stosunek do wartości społecznych związanych z wartością zdrowie. Komunikator w zapewnieniu opieki doradczej jest lekarz i personel medyczny, odbiorca - pacjent. Przedmiotem komunikacji doradczej jest stan zdrowia pacjenta, a obiekt jest komunikatem, który wyświetla jego wiadomość. Kanał serwuje przeważającej mowę ustną. Specyficzne dla tego typu komunikacji jest wyspecjalizowany charakter informacji: dla komunikatora, ukryty kodeks komunikacji jest językiem nauki medycznej, utrwalającego pacjenta. Najbardziej znaczący dla barier psychofizjologicznych, psychologicznych i społecznych pacjentów.

pomoc konsultacyjna

komunikacja

1. Andriyanova E.a. Parametry społeczne tworzenia leku zawodowego: DIS. ... Dr Socjol. nauka - Saratov, 2006.

2. Blue O.yu., Tikhonova S.v. Teoria komunikacyjna. - M.: Dashkov i K °, 2011. - 388 p.

4. Chebotareva O.a. Patternizm w medycynie domowej: autor. dez. ... Cand. Socjol. nauka - Wołgograd, 2006. - 24 p.

5. Sharkov F.i. Podstawy teorii komunikacyjnej. - M.: Perspektywa, 2002. - 246 p.

6. Schapansky Ya. Podstawowe koncepcje socjologii / pasa. z polski. V.F. Czosnek; ed. i wpis Sztuka. R.v. Rzeka. - Nowosybirsk: Nauka. Sib. Depozyt, 1967. - 247 p.

Pomoc konsultacyjna jest integralnym elementem opieki terapeutycznej i prewencyjnej. W ramach problemów socjologii medycyny pomocy konsultacyjnej można uznać za interakcję społeczną, podczas której transfer i uzyskanie informacji semantycznych i oceny wpływających na zachowanie pacjenta, a także jego stosunek do wartości społecznych związanych z wartością zdrowia. Rozważanie pomocy doradczej jako akt komunikacji społecznej pozwala zidentyfikować jego strukturę i funkcje funkcjonalne.

Cel bramkowy jest rozważenie pomocy doradczej jako rodzaj komunikacji społecznej .

Materiały i metody badawcze

Praca opiera się na podejściu komunikacyjnym.

Wyniki badań i dyskusji

Termin "komunikacja" (Lat. Com-Mu-Nicatio, z Communico - robię generała, współpracuję, komunikować się) pierwotnie odnoszą się do sposobu komunikacji, transportu, linków, sieci podziemnych gospodarki miejskiej. Stopniowo, w języku nauki, termin "komunikacja" zaczęła wyznaczyć środki komunikacji o wszelkich przedmiotach świata. Według F.i. Sharkova, termin "komunikacja" wszedł do refleksji naukowej na początku XX wieku, aby naprawić system, w którym wpływ, proces metod interakcji i komunikacji, umożliwiając tworzenie, przeniesienie i zaakceptowanie różnych informacji. W przypadku myślenia socjologicznego jest to paradygmalnie bardzo bliska koncepcja, ponieważ wszyscy dynamika społeczna (jako przedmiot socjologii) i istnieje proces interakcji.

Rozważanie pomocy doradczej jako komunikacja społeczna pozwala jasno naprawić role uczestników interakcji i jego wyniku. Jak wiadomo, jest on przydzielony jako główne składniki procesu komunikacji:

Przedmioty procesu komunikacyjnego - komunikator (nadawca wiadomości) i odbiorcy (odbiorcy);

Narzędzia komunikacyjne - Kod używany do przesyłania informacji w formie znaku (słowa, zdjęcia, wykresy itp.), A także kanały, dla których wiadomość jest przesyłana (litera, telefon, radio, telegraficzny itp.);

Temat komunikacji (dowolne zjawisko, zdarzenie) i jego przesłanie odzwierciedlające (artykuł, transmisja radiowa, działka telewizyjna itp.);

Efekty komunikacji są skutkami komunikacji, wyrażone w zmianie stanu wewnętrznego przedmiotów procesu komunikacji, w ich relacjach lub w ich działaniach.

W związku z tym pomoc konsultacyjna może być uznana za proces komunikacji społecznej realizowaną w szeregu lokalnych interakcji, w których personel medyczny odgrywa rolę komunikatora, pacjenta - odbiorcy, stanowi zdrowia pacjenta jako przedmiot komunikacji i zmiany zachowanie pacjenta, zapewniając zmianę jakości życia - skutki komunikacyjne.

Komunikacja między lekarzem a pacjentem w zakresie pomocy doradczej prowadzona jest w trudnych ramach formalnych. Występowanie ich jest spowodowane specyficznym charakterem działalności medycznej, zwiększonego stopnia odpowiedzialności społecznej lekarza. Ponieważ działania lekarza zakłada obecność wiedzy o wysokiej społeczności, motywy jego decyzji są nieprzezroczyste dla pacjenta, a motywacja do odwołania jest bardzo wysoka. Pacjent, pragnąc leczenie i odzyskanie, nie znają charakteru choroby, ani z państwem własnego organizmu, ani z przewidywaniem wyniku choroby. W rezultacie ryzyko ewentualnych nadużyć pozycji pacjenta jest zbyt duże. Dlatego z najwcześniejszych etapów profesjonalizacji działalności medycznej jest wyraźnie sformalizowany.

Zatem podstawową cechą opieki doradczej jako komunikacji społecznej jest jego charakter instytucjonalny. Komunikator zawsze działa jako przedstawiciel Instytutu Medycyny, a odbiorcy działa jako pacjent. Rola instytucjonalna jest jednym z podstawowych elementów Instytutu Społecznego. Tak więc, według Ya. Schapansky, istota Instytutu Socjalnego może zostać ujawniona za pośrednictwem następujących cech:

Każda instytucja ma własne cel zajęcia;

On wyraźnie definiuje funkcje, prawa i obowiązkiuczestnicy instytucjonalizowanej interakcji, aby osiągnąć cel;

Każdy spełnia swoją ustaloną, tradycyjną rolę społeczną dla tej instytucji, funkcjonowanie w ramach tej instytucji, dzięki czemu wszyscy inni mają wystarczająco wiarygodne i rozsądne oczekiwania; Instytut Społeczny ma pewność znaczy i instytucje Aby osiągnąć cel (może być zarówno materiałem, jak i idealnym, symbolicznym);

Instytut ma pewien system sankcji, Zapewnienie zachęty pożądanego i tłumiące niepożądane, odchylające zachowanie.

Analiza roli decyzyjnej jako złożony proces, który obejmuje komunikat, zastępując identyfikację z inną osobą i projekcją własnych tendencji ignorancji, jest zawarte w dziełach A. Shyuz, R.g. Turner, R. Williams i innych przedstawicieli szkoły fenomenologicznej. Jednocześnie zauważył, że wolność osób w budowaniu ich ról zależy od charakteru stanowiska zajmująca i różni się w zakresie od biegun sformalizowanych biurokratycznych ról z minimalnym improwizacją bieguna niepewnych ról (rodzice , przyjaciele).

Opanowanie roli społecznej lekarza jest realizowane poprzez profesjonalizację - proces, podczas którego osoba, która opanowała pewne umiejętności, wiedzę i umiejętności, wdraża je podczas ich działalności w pewnej społeczności społecznej. Charakter podziału społecznego pracy, status specjalistów, atrybuty działań prowadzonych i samoświadomości są głównymi elementami modelu profesjonalizacji, typowe dla tego lub tej fazy rozwoju społeczeństwa.

Obecnie formalne regulacje ról pacjent wykorzystuje mechanizmy etyczne i prawne z regułami. Ogólnie rzecz biorąc, wartość i norma prawna, regulacja roli lekarza i pacjenta, wyraża się w tak zwanych modelach etycznych stosunków lekarza i pacjenta. Schematycznie można ich określić:

Model hipokracji ("nie szkodzić"). Opieraj się na słynnej "przysięgu", w której hipokrates sformułowały obowiązki lekarza przed pacjentem. Zgodnie z tym modelem lekarz musi pokonać zaufanie społeczne pacjenta.

Model Paracellla ("Czy dobrze"). Pacjenci zakłada - emocjonalny i duchowy kontakt lekarza z pacjentem, na podstawie którego zbudowany jest cały proces leczenia. Patennalism uszeregował relacje lekarza i pacjenta na sprecyzowanym modelu relacji mentora duchowego i nowicjuszy. Istotą relacji lekarza i pacjenta zależy od beneficji lekarza z kolei, ma boskie pochodzenie, ponieważ pochodzi od Boga. Główną osobliwością paternalizmu jest asymetria stosunków, w których lekarz jest przypisany rolę przedmiotu, a pacjent jest rola obiektu.

Model deontologiczny (zasada "zgodności z długiem"). Model ten w centrum relacji lekarza i pacjent stawia dług moralny lekarza i zakłada najsurowsze spełnienie porządku moralnego, z społecznością medyczną ustanowioną przez społeczność medyczną, a także własny umysł i wolę lekarza obowiązkowa egzekucja. Bioetyka (zasada "poszanowania praw i godności człowieka").

Model bioetyczny. Model bioetyczny eliminuje asymetrię w związku z lekarzem i pacjentem poprzez wprowadzenie zasady autonomii, która stała się centralnym prawem moralnym właściwego pacjenta. Zasada autonomii jednostki opiera się na jedności praw lekarza i pacjenta i zakłada swój wzajemny dialog, podczas którego prawo do wyboru i odpowiedzialności nie są w pełni koncentrowane w rękach lekarza, ale są dystrybuowane między nim i Pacjent. W Federacji Rosyjskiej, biologiczny model relacji związku pacjenta (art. 30 podstaw Federacji Rosyjskiej o ochronie obywateli z dnia 22 lipca 1993 r.) Jest prawnie ustalone.

Ważne jest, aby pamiętać, że nie tylko lekarze można przypisać komunikacjom, ale także średnim personelem medycznym. Po pierwsze, są to siostry medyczne. Regulacyjna konstrukcja ról siostry medycznej duplikuje normy charakterystyczne dla lekarzy pod względem stosunków z pacjentem, sugerując hierarchię relacji, lekarz jest pielęgniarką.

Zazwyczaj etyczne modele relacji lekarza i pacjenta są rozpatrywane w porządku chronologicznym jako zgodne ze sobą. Jest to w dużej mierze ze względu na odmowę neutralnego stosunku do paternalizmu medycznego, który jest charakterystyczny dla podejścia Parsons, a krytyka patennalizmu z Campbell, Luna, Siger, Vitcha i innych. Jednocześnie wielu badaczy odnotowuje, że paternalizm jest immanentnie nieodłączny w rosyjskim modelu medycyny. W badaniu O.a. CheboTareva udowodniono, że paternalizm ról w medycynie nie jest palenia, ale odgrywa rolę podstawowego modelu z powodu psychologicznej naturalności dla lekarza i pacjenta.

Prawdopodobnie relacja pacjenta lekarza jest bezpłatna. Jeden z nich jest ustalony na poziomie formalnym, inni działają jako nieformalne zasady i instalacje. Profesjonalizacja medycyny jest dynamiczna, blokujące role profesjonalne w ról społecznych i odwrotnie jest logiczne. Wreszcie i zdecydowanie model ról społecznych lekarza i pacjenta nie można naprawić.

Odbiorca komunikacji w zakresie opieki doradczej jest pacjentem. Oczywiście rola społeczna pacjenta jest sformalizowana podczas progresji leków. Rola społeczna pacjenta, początkowo nieformalna, jest zlokalizowana w przestrzeni i na czas poprzez działania instytucji zdrowotnych, a oczekiwania ról pacjenta wynikają z wymogów środowiska społecznego i koncentrują się na ożywieniu (osobistym zainteresowaniu pacjenta) i możliwości w pełni spełnić role społeczne (interes publiczny). S.a. Efimenko dość zauważa, że \u200b\u200bsocjalizacja pacjenta rozpoczyna się od pierwszych lat życia i może kontynuować zarówno przed zakończeniem dorastania, jak iw wielu badaniach, indywidualnej aktywności społeczno-politycznej i poznawczej jednostki i jest ujawniona dzięki produkcji Typowe akty behawioralne. Połączenie wiedzy, przekonań i działań praktycznych stanowi charakterystyczne cechy i cechy związane z tymi w tych lub innych rodzajach pacjentów. Głównymi agentami tak wyspecjalizowanej socjalizacji są instytucje rodziny i medycyny, które tworzą system wartości, tradycji, norm społecznych i zasad zachowania zdrowotnego.

Przedmiotem komunikacji doradczej jest stan zdrowia pacjenta, a obiekt jest komunikatem, który wyświetla jego wiadomość. Kanał serwuje przeważającej mowę ustną. Specyficzne dla tego typu komunikacji jest wyspecjalizowany charakter informacji: dla komunikatora, ukryty kodeks komunikacji jest językiem nauki medycznej, utrwalającego pacjenta. Dlatego komunikator musi w trakcie konsultacji w celu przeprowadzenia "deszyfrowania" komunikacji na kolegi, biorąc pod uwagę cechy osobiste i społeczno-demograficzne percepcji odbiorcy.

Można powiedzieć, że cały system instytucjonalizacji medycyny zapewnia zrozumienie między lekarzem a pacjentem. Zrozumienie jest wynikiem pomocy doradczej i podstawowego efektu komunikacji. Na jego podstawie pacjent podejmuje decyzję i zmienia swoje zachowanie. Z jednej strony pacjent jest w sytuacji, w której jest to trudne obiektywne zrozumienie znaczenia tego, co się z nim dzieje. W jego postawie są osobiste znaczenia, które faktycznie zarządzają jego zachowaniem. Dlatego pacjent nie można uznać za pasywny przedmiot interwencji medycznej, skuteczność leczenia jest dalekie od tego ostatniego, zależy od tego, czy pacjent jest uważany za "organizm", lub osoba, która ma potrzeby społeczne i psychologiczne. Zadowolenie potrzeb pacjenta jest wynikiem koordynacji systemu potrzeb zdrowotnych i osobistych predyspozycji z subiektywną oceną praktycznych możliwości wdrażania ich w określonym systemie opieki zdrowotnej.

W ostatnich latach problem zrozumienia jest coraz bardziej rozwiązany wraz z zaangażowaniem komunikatywnego aspektu podejścia do kompetencji. Rzeczywiście, zawód lekarza jest jednym z niewielu zawodów grupy "Man-Man" wymagający doskonałego posiadania technik i metod skutecznych komunikacja. Jednocześnie krąg profesjonalnych partnerów komunikacyjnych jest bardzo duży, same pacjenci obejmują swoich krewnych, kolegów. Celem komunikacji jest osiągnięcie wzajemnego zrozumienia wymaganego w rozwiązywaniu nie tylko zadań terapeutycznych i diagnostycznych, ale także sytuacjach osobistych i rodzinnych, które mogą mieć znaczący wpływ na wynik konkretnej choroby i jakości życia ludzkiego jako całości.

Jako strategia behawioralna, kompetencje komunikacyjne opiera się na zdolności produktywnie komunikowania się z rozmówcem, unikając sytuacji konfliktów, w celu budowania konstruktywnych stosunków, aby osiągnąć zgodność z dyskusją z pacjentem z powołania interlotów diagnostycznych i terapeutycznych, zdolność do zapewnienia POST Pomoc w rozdzielczości jego rodziny i problemów osobistych. Ponadto koncepcja kompetencji komunikacyjnych obejmuje własność niektórych norm komunikacji, zachowanie, w wyniku asymilacji różnych standardów etnicznych i społeczno-psychologicznych, stereotypów behawioralnych, standardów.

Problem kompetencji komunikacyjnych pacjenta można również sformułować w ramach socjologii medycyny. Ten temat wymaga jednak niezależnego badania, jednak w pierwszym przybliżeniu można zauważyć, że kompetencje komunikacyjne pacjenta jest utworzone przez spontanicznie i doświadczające ustalenia przez bariery charakterystyczne dla pacjenta pacjenta.

Podejście do komunikacji pozwala naprawić przeszkody powstałe w sposobie zrozumienia, interpretacji ich jako barier komunikacji. Bariery komunikacyjne - zakłócanie zakłóceń wraz z wdrażaniem kontaktów i interakcji między komunikatorem a odbiorcą. Stwierdzają one odpowiednią recepcję, zrozumienie i asymilację wiadomości w procesie prowadzenia więzi komunikacyjnych.

Zasadniczo istotnie istotnie dla komunistycznych kompetencji, psychofizjologicznych, psychologicznych i społecznych barier. Należy jednak pamiętać, że bariera psychofizjologiczna może działać kompleksowo, eliminując możliwość korzystania z niektórych środków technicznych i inicjowania określonych barier psychologicznych i społecznych. Aby zbadać bariery kompetencji komunikacyjnej pacjenta, przyciąganie empirycznego materiału i metod studiowania jakości życia kontyngentu u pacjentów są uzasadnione.

Pomoc konsultacyjna, uważana za rodzaj komunikacji społecznej, jest interpretowana jako cel komunikatywny z wyraźnymi funkcjonalnymi cechami wszystkich elementów bazowych. Taka anonimowa perspektywa umożliwia zwiększenie jego wydajności i opracowanie elastycznych strategii optymalizacji.

Recenzenci:

Tikhonova S.v., D. Filos. Profesor Departamentu Public Relations of FSBEI HPE "SGSEU", Saratowa;

Maslyakov V.v., D.M., profesor Departamentu Chirurgii Gu VPO Saratov Wojskowy Instytut Medyczny MO, Saratowa.

Praca poszła na edycję 14.05.2012.

Odniesienie bibliograficzne

Andriyanova E.a., Iorina I.g. Pomoc konsultacyjna jako rodzaj komunikacji społecznej // fundamentalnymi badaniami. - 2012. - № 7-1. - pp. 26-29;
URL: http://fundamental-research.ru/ru/arcicle/view?id\u003d30031 (data obsługi: 03/26/2020). Przynosimy do swojej uwagi Czasopisma Publikując w Wydawnictwie "Akademia Nauk przyrodniczych"

Specjalna metoda pomocy psychologicznej w kryzysie, zwana interwencją kryzysową, pracuje z intensywnymi uczuciami i odpowiednimi problemami. Interwencja kryzysowa to:

Prace mające na celu wyrażanie silnych emocji;

Zmniejszenie zamieszania z powodu procesu powtórzeń;

Dostęp do otwierania do badania ostrych problemów;

Tworzenie zrozumienia bieżących problemów w celu wsparcia klienta;

Tworzenie fundamentu do uczynienia doświadczeń ludzi.

Jako Glenis Perry Notes: "Najlepsi eksperci w celu przezwyciężenia kryzysu, pomagając innym, nigdy nie śledzi trudnych zasad. Pomoc w kryzysie jest zawsze przypomniana o marnowaniu na nieznanym terytorium, za każdym razem, gdy odkryjesz, że porusza się wzdłuż nowego sposobu. Dlatego ma sens, nie mówiąc o pewnym algorytmie działania, ale o podstawowych zasadach i podejść, które pozwolą Ci wybrać wizerunek działania w określonej sytuacji. "

Działania konsultanta w sytuacjach kryzysowych są niewielkie specyficzne i praktycznie niezależne od charakteru sytuacji. Wręcz przeciwnie, w każdej sytuacji kryzysowej istnieją podobne cechy - stres, zamieszanie, różne negatywne uczucia: strach, wina, rozpacz itp.

Regulary dynamiki jakiegokolwiek kryzysu prowadzą do zatwierdzenia niektórych ogólnych zasad, dla których może działać konsultant psychologa. Większość sytuacji kryzysowych wymaga konsultanta do osiągnięcia trzy cele.:

1. Ustal relacje zaufania.

2. Określenie istoty sytuacji kryzysowej.

3. Zapewnienie odpowiedniej okazji działania.

Pierwszy gol - Ustanowienie relacji zaufania - uzyskuje się z empatycznym słuchaniem i odzwierciedleniem zmysłów klienta. Jednocześnie ważne jest nie tylko sympatyzowanie, ale także wyrazić tę współczucie (empatia) z dobrze wybranymi słowami. Klient powinien wiedzieć, że konsultant go rozumie i jest gotowy do pracy z nim w poszukiwaniu zgody kryzysu.

Drugi cel - ustanowienie postaci i szczegółów kryzysu. Klient musi mieć możliwość wyraźnego wyrażania, co się stało, że była to przyczyną kryzysu. Konieczne jest skupienie historii Klienta, aby ostatecznie sytuacja kryzysowa mogłaby zostać opisana w jednym zdaniu.

W procesie dialogu konieczne jest oddzielenie tych aspektów problemów, które można zmienić od tych, których nie można zmienić. Warto również zwrócić się do klienta, aby opisać wszelkie poprzednie próby znalezienia rozwiązania, a następnie zbadaj inne możliwe rozwiązania. Na przykład możesz zapytać: "Co się stanie, jeśli ...", "jak poczujesz jednocześnie?". Oznacza to, że jest to konieczne, aby pomóc klientowi pomyśleć o różnych prawdopodobnych konsekwencjach możliwych rozwiązań, a także sposobów, w jaki może spełnić swoją decyzję. Konieczne jest próba podłączenia wewnętrznych, duchowych sił osobowych i być może znaleźć wszelkie siły zewnętrzne, które mogą pomóc wydostać się z kryzysu.

Trzeci cel doradztwa kryzysowego - Włącz klienta do działania: Pomóż naciskać konkretny plan działania i upewnij się, że jest rzeczywisty i osiągalny. Jeśli tak, Klient wziął odpowiedzialność za realizację planu, konsultant musi go zachęcać i zachować decyzję. Niezależnie od tej decyzji, klient poczuje się lepiej po przybyciu i zaczyna działać.

G. Hamblenows Take podejście "Doradztwo Nadzieja i działanie", wzywając konsultantowi w przypadku kryzysu, aby wygenerować nadzieję i wezwać klienta do działania.

Możliwe jest opisanie doradztwa kryzysowego bardziej szczegółowo, zakłócenia w kryzysie (interwencji).

Osiem podstawowych zasad Interwencja kryzysowa. Obejmują one:

Natychmiastowa interwencja.Konieczne jest, jeśli kryzys jest w niebezpieczeństwie, ogranicza możliwości rozwoju, dlatego interwencja nie może być opóźniona.

Samostanowienie.Osoba, która zwróciła się do psychologa w czasie kryzysu jest dość kompetentna i jest w stanie wybrać swój własny kurs życia.

Akt.W interwencji kryzysowej specjalista jest bardzo aktywnie zaangażowany we wszystko, co dzieje się z Klientem w celu oceny sytuacji i sformułowania planu działania.

Cele ograniczające.Minimalnym celem interwencji kryzysowej jest zapobieganie katastrofom. W szerszym znaczeniu zasadniczym celem jest przywrócenie równowagi. Ostatecznym celem może być zarówno w połączeniu z elementami rozwoju.

Wsparcie.W swojej pracy specjalista musi zapewnić klientowi wsparcie, a mianowicie być "z nim", to znaczy, pomóż mu przejść przez proces przezwyciężenia kryzysu.

Koncentracja na rozwiązaniu głównego problemu kryzysu.Z reguły kryzys jest państwem, który prowadzi do niepewności wszystkich aspektów życia jednostki. W tym przypadku interwencja musi być wystarczająco ustawiona, aby skupić się na głównym problemie lub problem prowadzący do kryzysu.

Obraz (obraz sytuacji kryzysowej).Aby zmobilizować energię klienta, wsparcie musi być zapewnione w taki sposób, aby ocenić i zrozumieć obraz (obraz kryzysu), który stworzył klienta.

Pewność siebie.Początkowo Klient w kryzysie należy uznać za osobę mającą na celu zdobycie zaufania i walki z uzależnieniem. Oto zweryfikowany saldo samowodności klienta i potrzeba wsparcia.

Oprócz, zasady Interwencja kryzysowa wyróżnia A. Badkhen i Ojczyzna A.

1. Interwencja kryzysowa koncentruje się na problemie, a nie na osobowości.

2. Interwencja kryzysowa nie jest doradztwo, a nie psychoterapia, z interwencją kryzysową nie trzeba otwierać starych ran, ponieważ osoba nie ma siły, by sobie z nimi radzić.

3. Interwencja kryzysowa koncentruje się na obecnej sytuacji.

4. Niestacjonowały "historyczne" problemy tkane w sytuacji kryzysowej, emocjonalne doświadczenia z przeszłości są ogrzewane przez rzeczywisty konflikt. Czasami klient zdaje sobie z tego urywać, czasami nie. Ważne jest, aby zidentyfikować te "historyczne" problemy, odnoszą się do ich miejsca w obecnej sytuacji, a następnie skoncentruj się na pilnym problemie.

5. W celu skutecznego interwencji kryzysowej ważne jest jasno określenie problemu.

6. Aktywne umiejętności słuchania (refraza, odbicie uczuć, wyjaśnienie, załącznik do treści) Pozwala zmniejszyć chaos i ułatwić przywrócenie kontroli.

Jest proponowany w następujący sposób Rozwiązywanie modelu problemów kryzysowych:

Jaki jest problem (kryzys)?

Posłuchaj faktu, że klient stoi jako problem (kryzys). Jeśli są jakieś niejasności, powinieneś zapytać bezpośrednio, ale spokojnie, delikatnie, dlaczego on (ona) myśli. Nie należy zapominać, że punkty wyjścia klientów mogą się znacząco różnić od systemu wartości, doświadczenie życiowe konsultanta, a zatem fakt, że klienci są postrzegani jako problem, może wydawać się konsultantem śmiesznym lub trudnym do zrozumienia. Jeśli klienci uważają, że jest to problem (kryzys) - niech tak będzie. Jest to bardzo często przydatne wiedzieć, dlaczego w tym okresie wydaje się być problemem (kryzys). Można to rozumieć, pytając pytania: "Co się zmieniło dzisiaj w porównaniu do wczorajszego dnia?" Lub "Co się stało w ostatnich dniach (tygodnie)?" Rozwój problemu (kryzys) prawie zawsze obejmuje zmianę okoliczności i naszej zdolności do radzenia sobie z tym. Równie ważne jest wiedzieć o innych aktorach - ich obecność może być przyczyną stresu lub zasobu, aby uzyskać pomoc w rozwiązywaniu kryzysu.

Co zostało zrobione do tej pory?

Konieczne jest skupienie i spróbowanie zrozumienia sytuacji. Ważne jest, aby wiedzieć, że klient zrobił, aby spróbować rozwiązać problem (kryzys). Taka linia konwersacyjna odzwierciedla zaufanie konsultanta w fakcie, że osoba jest w stanie znaleźć rozwiązanie. Identyfikacja, że \u200b\u200bzostał już wypróbowany, konsultant pomaga Klientowi odczuwać realizm i wykonalność swoich możliwości. Wymaga również osoby do przemyślenia, co się z nim stało. Często klienci przestraszeni lub zdezorientowani i nie pozwala im myśleć wyraźnie. Częściowo celem jest powrót do osoby: ta zdolność, przywrócić pokój i zdolność do racjonalizacji.

Możesz także porozmawiać z klientem również o tym, że istnieją różne punkty wyjścia w pracy z kryzysem:

/) Radzę robić to, co może zrobić sam, na przykład, przejdź do spacerowania, zapamiętać, czytać, usunąć w mieszkaniu;

3) aby poprosić go o korzystanie z zasobów publicznych - grupy wsparcia, duchowieństwa, lekarzy, konsultant.

O czymś, co możesz odzwierciedlać tylko, ale nie próbuj stosować. Może się zdarzyć, że niektóre opcje popchnie klienta, najprawdopodobniej z powodu niedokładnych lub niewystarczających informacji. W niektórych przypadkach nie zrozumie, że usługi te mogą być przydatne. Być może po prostu konieczne jest rozweselenie, aby było wystarczająco pewny siebie, zrobił pierwszy krok i poprosił o pomoc. W niektórych przypadkach osoba ma negatywne doświadczenie życiowe dla jego ramion, co spowodowało, że cierpienie lub kłopoty, a pragnienie doświadczenia ponownie jest małe. Klient może "czuć różnicę", może "poczuć różnicę" i chce spróbować ponownie.

Rosja jest nie tylko krajami o niskich poglądach. Według obserwacji psycholewów Rosja jest również krajem ludzi, którzy nie są przyzwyczajeni do poszukiwania pomocy z żadnych usług socjalnych i innych elementów sieci wsparcia z wyjątkiem bliskich krewnych lub przyjaciół. Odwołanie do psychologa-psychoterapeuta jest wciąż wiele przestraszony. A ochrona socjalna jest uważana za skuteczne, nie wierzą.

Co wyboru?

Co jest nadal najbardziej odpowiednie dla konkretnej osoby? Czasami strach lub uczucie, że nie mogą zrobić czegoś zdecydowanego, popycha ludzi, aby dokonać niezwykłego rozwiązania, jakby jest to ostatnia okazja do osiągnięcia sukcesu. Konsultant powinien pomóc klientowi czuć, że jest właścicielem własnego przeznaczenia; Klient musi zrozumieć, że działanie jest możliwym sposobem na sukces.

Jednocześnie Eksperci Metro Craisis Metro Experts: "Pamiętaj: nie rozwiązujemy problemów klientów, pomagamy znaleźć rozwiązanie, które uważają za własne" (przewodnik konsultingowy, 1996).

Psycholog-konsultant warto zwrócić uwagę na dwa zalecenia tej samej służby, umożliwiając określenie i podejmowanie bardziej skutecznej decyzji Klienta.

Rządzić I.Minimalne zmiany prowadzące do pokonania kryzysu.

Zbyt wielki i globalny zadanie nie można wykonać do końca. Ważne jest ustalenie prawdziwych, osiągalnych celów. Użyj małych zadań - tych, których rozwiązanie jest bardziej skłonne prowadzić do sukcesu. Takie podejście inspiruje ludzi i łatwiejsze skłonni do wznowienia próby wyjścia z kryzysu. Niemożliwe jest przesadzenie, dzwoniąc do nich, aby zrobić więcej niż mogą, może prowadzić do porażki.

Zasada 2.Rozważanie konkretnego planu.

Podsumowując, musisz dać osobie, aby powiedzieć, że zamierza zrobić, aby wyjść z kryzysu. "Kiedy umieścisz rurkę telefoniczną (zamknij drzwi szafki), co zrobisz?" Lub "jutro chciałeś zadzwonić do kogoś; Jaki jest jego numer telefonu?". W ten sposób psycholog będzie wspierać osobę.

Konieczne jest również pamiętać, że oprócz usług kryzysowych są inne elementy sieci społecznościowej. A działanie tych sieci nie powinno być ograniczone. Można wspierać krewni i przyjaciele klientów kryzysowych. Jeśli to możliwe, stymulowano interakcję z siecią społecznościową. Żaden konsultant nie pozostanie z klientem 24 godziny na dobę. Nawet w kryzysowych szpitalach jest ograniczony. Dlatego ważne jest prawdziwe środowisko osoby, która jest zdolna do pomocy.

Inną opcją z kryzysem jest tak zwana grupy samopomocy, takie jak "Anonimowa depresja", grupy straty i straty itp.

A. Badkhen i A. Ojczyzna opisują trzy etapy pracy z kryzysem.

Interwencja kryzysowa ma na celu uczynienie pracy na temat problemu, a niekoniecznie go rozwiązać. Wiele problemów, które generują i wspieranie kryzysu nie można szybko rozwiązać.

Pierwszy etap:Kolekcja informacji

1. Pomóż klientowi zidentyfikować i wyrazić uczucia i kojarzyć je z treścią. Zmniejsza to stres emocjonalny, a ponadto umożliwia określenie kryzysu poprzez oddzielne wydarzenia i problemy. Mówiąc w przenośni, góra, którą klient próbował na próżno przenieść się z miejsca, rozpad się na oddzielne kawałki skał, do których można zbliżyć.

2. Trzymaj czas, aby w pełni zbadać problem wraz z klientem. Człowiek w kryzysie pragnie, aby uzyskać natychmiastową ulgę. Konsultant usługi kryzysowej może powstać pokusę, aby szybko zbadać problem z rozwiązaniem w celu zmniejszenia intensywności doświadczeń klienta. Dzięki takiemu przedwczesnym próbie rozwiązywania ważnych informacji można przegapić i ryzykować popychanie klienta, aby powtórzyć własne błędy.

3. Zidentyfikuj wydarzenie, które spowodowało kryzys i spróbuj oddzielić "historyczne" problemy z istotnych

sytuacje.

Drugi etap:Preparat i reformulacja problemu

1. Wynikiem badania sytuacji może być reformulacja problemu, ponieważ:

Formułowanie problemu, klient nie mógł wziąć pod uwagę jego ważnych aspektów. Klasyczny przykład może być zaprzeczenie alkoholizmu. Rozpoznawanie relacji może całkowicie zmienić formułowanie problemu rodzinnego;

Problem może być zbyt globalny, a aby sobie z tym poradzić, konieczne będzie podział na mniejszy;

Formułowanie problemu, Klient może mieszać miejscowe i "historyczne" problemy.

2. Usuń, że klient już wykonał problem do rozwiązania. Powtórzenie nieefektywnych rozwiązań może być częścią wzoru kryzysowego. Oddzielenie problemu z nieskutecznych sposobów, aby go rozwiązać, możesz przeformułować problem i podejść do niego w nowy sposób.

3. Poproś klienta, który pomógł mu poradzić sobie z problemem wcześniej. Z twoją pomocą klient może wykryć, że jest właścicielem wielu przydatnych umiejętności. Ponadto pomaga przeformułować problem - nie wygląda już jak całkowicie niedostępna kontrola, klient rozumie, że może poradzić sobie z nim przynajmniej częściowo.

4. Co zrobić, jeśli definicja problemu jest zablokowana:

Przenieść z bardziej uogólnionej definicji do bardziej szczegółowych, prywatnych;

Przenieś się z prywatnej, określonej definicji, aby bardziej uogólnione;

Sprawdź, czy brakuje jakiegokolwiek działania przy określaniu problemu;

Przeglądaj, czy istnieją jakieś imponujące, ukryte problemy.

Trzeci etap:Alternatywy i rozwiązania

1. Rozkładanie prób rozwiązania problemu. Jest to często kluczowy punkt pracy, ponieważ czasami nieudane decyzje mają znaczący wkład w rozwój kryzysu. Przełącz na pracę z problemem. Ta technika ma sens, aby zastosować w następujących przypadkach:

Kiedy klient próbuje kontrolować zdarzenia, których nie można jej kontrolować;

Kiedy decyzja zaostrza problem.

2. Odrzuć cel. Jest to przydatne, gdy cele, które pozasy klienta są w tej chwili nierealistyczne lub nieosiągalne.

3. Dowiedz się, czy jest coś, co klient może podjąć, aby poprawić sytuację, jeśli jest to niemożliwe

napraw to.

4. Zapytaj, co pomogło wcześniej w podobnej sytuacji.

5. odzwierciedlają fałszywe kierunkowe potrzebę sterowania i przełączenie uwagi klienta na pracę z problemem.

6. Unikaj pułapki przedwczesnych rozwiązań.

Bramkarz. Cele wszelkich pomocy doradczej powinny opierać się na potrzebach klientów. W tym kontekście możesz porozmawiać o dwóch głównych celach:

1) poprawa skuteczności zarządzania klientem własnego życia;
2) Rozwój zdolności Klienta do rozwiązywania sytuacji problemowych i rozwijania dostępnych możliwości.

Konsulting / pomoc musi obejmować naukę klienta, tj. Wprowadzenie nowych wartości, alternatywne perspektywy wizji życia, zdolność do tworzenia rozwiązań własnych problemów i wdrażania ich w praktyce.

Czasami cele doradztwa są podzielone na cele związane z korektą (korekty) i cele związane z zapewnieniem wzrostu lub rozwoju. Zadania rozwoju to zadania, z którymi ludzie stoją przed różnymi etapami ich życia. Na przykład jest to przejście do niezależnego istnienia, poszukiwania partnera, rodzicielstwa i adaptacji do starości. Aby osiągnąć cele związane z rozwojem, niezbędne są zarówno tłumienie cech ujemnych, jak i wzmocnienie dodatnich cech. W konsultacji, wiele uwagi jest wypłacana do osiągnięcia stanu komfortu psychicznego i zachowania zdrowia psychicznego.

Według A. oleju, kompletna samorządność obejmuje wdrażanie zdolności twórczych, autonomii, realizacji społecznej i zdolność do skupienia się na rozwiązywaniu problemów. Można powiedzieć, że ostatecznym celem doradztwa jest nauczenie klientów do pomocy, a tym samym nauczanie ich byli własnymi konsultantami. Jest to zgodne z jednym z wiodących zasad metodologicznych prac socjalnych - pojęcie niezależnego życia.

Jako R. Kochunas Notes, kwestia określania celów doradczych nie jest prosta, a ponieważ zależy to od obu potrzeb klientów, którzy odwołują się do pomocy i teoretycznej orientacji samego konsultanta. Jednak można wyróżnić kilka celów uniwersalnych, które są mniej lub bardziej wymienione przez teoretykę różnych szkół (Rys. 14.5).

Figa. 14.5.

1. Zapewnić zmianę zachowania, aby klient mógł żyć bardziej wydajnie, doświadczyć satysfakcji z życia, pomimo nieuniknionych ograniczeń społecznych.
2. Rozwijaj umiejętności, aby przezwyciężyć trudności w zderzeniu z nowymi sytuacjami i wymaganiami.
3. Zapewnij skuteczne przyjęcie istotnych decyzji. Istnieje wiele przypadków, których można nauczyć się podczas doradztwa: niezależne działania, dystrybucja czasu i energii, ocena konsekwencji ryzyka, badaniem zakresu wartości, w których spełnione są decyzje, oceniając właściwości ich osobowości, pokonując emocjonalne podkreśla, zrozumienie wpływu decyzji i t .p.
4. Rozwijaj zdolność związania i utrzymania relacji międzyludzkich. Komunikacja z ludźmi zajmuje znaczną część życia i wiele trudności z powodu niskiego poziomu samooceny lub niewystarczających umiejętności społecznych. Niezależnie od tego, czy konflikty rodzinne dorosłych lub problemów związanych z relacjami dla dzieci powinny być poprawione przez jakość życia klienta poprzez uczenie się lepiej budować relacje interpersonalne.
5. Eliminowanie wdrażania i zwiększenia potencjału osobowości. Według Blassr w doradztwie konieczne jest dążenie do maksymalnej swobody klienta (biorąc pod uwagę naturalne ograniczenia społeczne), a także rozwój zdolności Klienta do kontrolowania ich środowiska i własnych reakcji prowadzonych przez środowisko.

R. Mei wskazuje, że podczas pracy z dziećmi konsultant musi szukać zmian w najbliższym środowisku, aby zwiększyć wydajność pomocy.

Powyższa lista celów w dużej mierze pokrywa się z listą typowych wniosków klientów i ich oczekiwań wynikających z wyników pomocy doradczej:

- Lepiej jest zrozumieć siebie lub sytuację;
- Zmień swoje uczucia;
- być w stanie podjąć decyzję;
- ustanowić się w rozwiązywaniu;
- Uzyskaj wsparcie przy podejmowaniu decyzji;
- móc zmienić sytuację;
- Dostosuj się do sytuacji, która najprawdopodobniej się nie zmieniła;
- Daj wydzielenie swoich uczuć;
- Rozważ możliwości i wybierz jedną z nich.

Często klienci są zainteresowani wyników, które nie są bezpośrednio związane z konsultantami: informacjami, nowymi umiejętnościami lub pomocą praktyczną.

Podstawą wszystkich tych wniosków jest idea zmiany. Niezależnie od charakteru wniosku lub rodzaju problemu, istnieją cztery główne strategie.

Pierwsza sytuacja - zmiany samej sytuacji.

Druga sytuacja - Zmień się, aby dostosować się do sytuacji.

Trzecia sytuacja - wyjście.

Czwarta sytuacja - Znalezienie sposobów na życie z tymi sytuacją.

Jednocześnie, ponownie należy podkreślić potrzebę zwiększenia odpowiedzialności osobistej klientów za rozwiązanie sytuacji problemowej i ogólnie dalszego rozwoju scenariusza życia. Klient, jako N. Linde Notes, konieczne jest, aby pomóc wolno od stanu obiektywnego i zintensyfikować cechy tematu, gotowe i zdolne do zmiany, podejmowania decyzji i ich wdrażania.

Typologia pomocy doradczej. Pomoc konsultacyjna może być przeprowadzana w różnych formach i typach. Istnieje wiele różnych form praktyki doradczej i klasyfikacji tych formularzy na różnych bazach (Rys. 14.6). Tak więc, zgodnie z kryterium przedmiotu pomocy, dodaje się indywidualnie ("jeden" lub "twarzą do twarzy"), doradztwo grupowe i rodzinne.

Figa. 14.6.

Przez kryterium wieku różnicują pracę z dziećmi i dorosłymi.

Organizacja przestrzenna doradztwa może być przeprowadzona w formatach kontaktów (w pełnym wymiarze godzin) lub odległym (nieobecnym) interakcji. Te ostatnie można prowadzić w ramach doradztwa telefonicznego (choć w pewnym stopniu i poradnictwo kontaktowe), pisemne doradztwo, a także poprzez materiały drukowane (popularne publikacje naukowe i przywództwo samopomocy).

Według kryterium czasu trwania doradztwo mogą być awaryjne, krótkoterminowe i długoterminowe.

Istnieje również kilka typologii pomocy konsultacyjnej, koncentrując się na treści wniosku klienta i charakter sytuacji problemowej. Jest więc intymny, rodzinny, psychologiczny i pedagogiczny doradztwo.

Doradztwo może być reakcją na sytuację Klienta ("Crisis Consulting") lub zachęta do wzrostu i rozwoju Klienta ("Rozwijanie Doradztwo"). Tradycyjnie konsulting powiedziany jest w odniesieniu do sytuacji podczas lub po kryzysie, jednak byłoby to jednak konieczne, aby pomóc ludziom przewidywać możliwe problemy w przyszłości, nauczają ich rozpoznawania objawów zbliżających się kryzysu i uzbrojenia umiejętności tłumienia kryzysowego w zarodek.

Wszelkie udane konsultacje oznacza osobistym wzrostem, ale w sytuacji kryzysowej osoba jest na jej vice, pod presją z okolicznościami, a ponieważ doradztwo jest ograniczone do ram obowiązującego problemu, konceptualny i behawioralny arsenał klienta można uzupełnić bardzo mały objętość.

Czapla (1993) przeznaczyła kilka kategorii efektów doradczych w zależności od celów i treści (Rys. 14.7).

Nakazywanie Wpływ koncentruje się na zachowaniu klienta poza ramami konsultacyjnymi interakcji.

Informujący Wpływ zapewnia wiedzę klienta, informacje i znaczenia.

Konfrontacja Wpływ jest świadomy wszelkich restrykcyjnych instalacji lub zachowań przez Klienta.

Ułatwiający - Catharsic, katalityczne wsparcie.

Katarowy Wpływ jego celu musi pomóc Klientowi rozładowywać, dać produkcję przytłoczonych bolesnych emocji (abrection), głównie taki jak smutek, strach lub gniew.

Katalityczny Wpływ koncentruje się na stymulowaniu samo wiedzy, samozapierającego, uczenia się i rozwiązywania problemów.

Wsparcie Wpływ koncentruje się na potwierdzeniu znaczenia i wartości osobowości klienta, jego cech, instalacji lub działań.

Ułatwiające rodzaje narażenia koncentrują się na większej autonomii klientów i akceptacji odpowiedzialności za siebie (pomagając ułatwić cierpienie psychiczne i ból, które zmniejszają moc "I", przyczyniając się do niezależnych badań, potwierdzając swoje znaczenie jako unikalne stworzenia).

- konsultant w pełni kontroluje klienta;
- kontrola jest podzielona między konsultantem a klientem;
- Klient jest całkowicie autonomia.

Pomoc konsultacyjna może być przeprowadzana w różnych formach i typach. Istnieje wiele różnych form praktyk doradczych i klasyfikacji tych form.

Tak więc, zgodnie z kryterium przedmiotu pomocy, jednostka ("jedna" lub "twarz do twarzy") jest wybitna, doradztwo grupowe i rodzinne.

Przez kryterium wieku różnicują pracę z dziećmi i dorosłymi.

Według kryterium czasu trwania doradztwo mogą być awaryjne, krótkoterminowe i długoterminowe.

Istnieje również kilka typologii pomocy konsultacyjnej, koncentrując się na treści wniosku klienta i charakter sytuacji problemowej. Więc rozróżnia się, że intymny, rodzinny, psychologiczny i pracujący i pedagogiczny poradnictwo. Konsultacje mogą być reakcją na sytuację Klienta - "Konsultacje kryzysowe" lub zachęcanie do wzrostu i rozwoju klienta - "Rozwijanie konsultacji". Tradycyjnie konsultacje są opowiadane w odniesieniu do sytuacji podczas lub po kryzysie, ale powinien również pomóc ludziom przewidywać możliwe problemy w przyszłości, aby nauczyć ich rozpoznawać objawy zbliżającego się kryzysu i uzbrojenia umiejętności tłumienia kryzysowego w zarodkach. Wszelkie udane konsultacje oznacza osobistym wzrostem, ale w sytuacji kryzysowej osoba jest na jej vice, pod presją z okolicznościami, a ponieważ doradztwo jest ograniczone do ram obowiązującego problemu, konceptualny i behawioralny arsenał klienta można uzupełnić bardzo mały objętość.

Czapla (Heron, 1993) przydziela sześciu kategorii efektów doradczych w zależności od ich celów i treści: autorytatywny:przepisywanie, informowanie, konfrontacyjne - i ułatwianie:cathartic, katalizator, wspieranie.

Nakazywaniewpływ koncentruje się na zachowaniu klienta poza ramami konsultacyjnymi interakcji.

Informującywpływ zapewnia wiedzę klienta, informacje i znaczenia.

Konfrontacjawpływ jest świadomy wszelkich restrykcyjnych instalacji lub zachowań przez Klienta.

Katarowywpływ stosuje się, aby pomóc w zwolnieniu klienta, daje produkcję przytłoczonych bolesnych emocji (abrection), głównie taki jak smutek, strach lub gniew.

Katalitycznywpływ koncentruje się na stymulowaniu samo wiedzy, samozapierającego, uczenia się i rozwiązywania problemów.

Wsparciewpływ koncentruje się na potwierdzeniu znaczenia i wartości osobowości klienta, jego cech, instalacji lub działań.

Ułatwienie rodzajów ekspozycji są ukierunkowane na większą autonomię klientów i akceptację odpowiedzialności za siebie (pomagając ułatwiając duchowe cierpienie i zmniejszenie bólu JA,przyczynianie się do niezależnej nauki, potwierdzając swoje znaczenie jako unikalne stworzenia).

Wybór jednego typu lub innego typu zależy od rodzaju osobowości klientów (jak również rodzaju osobowości konsultanta) oraz specyfikę swojej sytuacji. Stosunek autorytarnych i ułatwiających rodzajów ekspozycji wynikają głównie z motywu i kontroli: konsultant w pełni kontroluje klienta, kontrola jest podzielona między konsultantem a klientem, klient jest całkowicie autonomia.

Teorie, modele i doradztwo szkolne

Jak wskazano w specjalnej literaturze, istnieje od 200 do 400 podejść do koncepcji doradztwa i modeli konsultingowych oraz psychoterapii. Główne podejścia, z których rozwinęły się szkoły doradcze:

1. Podejścia humanistyczne: doradztwo w ośrodku osobistym, doradztwo gestaltowe, analiza transakcyjna, leczenie rzeczywistości (doradztwo realizm).

2. Astencjalne podejścia: Poradnictwo egzystencjalne, logoterapia.

3. Psychoanaliza.

4. Podejście behawioralne.

5. Podejścia poznawcze i poznawcze-behawioralne: racjonal-emocjonalne doradztwo behawioralne, konsultacje poznawcze.

6. Podejścia afektywne: terapia podstawowa, konsultacje z ponownym ocena, bioenergia.

7. podejścia eklektyczne i integracyjne: Multimodalne doradztwo, terapia eklektyczna, doradztwo w zakresie umiejętności życiowych.

W ostatnich latach, takie podejścia, takie jak hipnoza na M. Erickson, psychosynteza, programowanie neurolinguistyczne, zorientowane problemy psychoterapii krótkoterminowej itp.

Niektórzy autorzy uważają, że od metodologicznego punktu widzenia należy wyróżnić trzy podstawowe podejścia, powinny być wyróżnione - psychodunovic, zachowanie poznawcze i humanistyczne, które są najbardziej różni się najbardziej różnią się od siebie w ich poglądach na temat ludzi i charakter problemów emocjonalnych i behawioralnych.

Od samego początku rozwoju doradztwa i psychoterapii poszczególni specjaliści zauważyli, że podobieństwa w różnych podejściach do poradnictwa są znacznie więcej niż różnice. W 1940 r. W Sympozjum z udziałem takich głównych postaci, jak K. Urzherus i S. Rogezna, otrzymały zatwierdzenie pomysłu, że wszystkie udane rodzaje psychoterapii są wspólnymi czynnikami, takimi jak wsparcie, dobre relacje między konsultantem a klientem , wgląd i zmiany w zachowaniu.

W 1974 r. Frank (Frank) przedstawiono tezę: skuteczność psychoterapii jest początkowo nie związana z wykorzystaniem specjalnych strategii w ramach tego lub tego koncepcyjnego podejścia, ale z szeregiem ogólnych lub "niespecyficznych czynników. Takie czynniki obejmują: budowę relacji wspierających, zapewniając rozsądne wyjaśnienie klientowi, co pozwala zrozumieć jego problem oraz wspólny udział Klienta i konsultanta w rytuałach terapeutycznych.

Później, GRENCAVAGE i NORCROSS, 1990 (GRENCAVAGE i NORCROSS, 1990) wyróżniający następujące grupy niespecyficzne lub ogólne, czynniki przyczyniające się do zmian terapeutycznych.

Cechy klienta:pozytywne oczekiwania, nadzieja lub wiara; stan cierpienia lub nie-fałdowania; Aktywna opieka nad pomocą.

Jakość terapeuta:

profesjonalnie cenne cechy;

tworzenie nadziei i pozytywnych oczekiwań;

ciepło i pozytywne nastawienie;

empatyczne zrozumienie;

obecność statusu społecznego terapeuty;

odpowiedzialność i adopcja.

Zmień proces:

szansa na katharsis i reakcja emocjonalna; Opanowanie nowych elementów zachowania; Zapewnienie rozsądnego wyjaśnienia lub modelu do zrozumienia;

stymulacja wglądu (świadomość);

uczenie się emocjonalne i interpersonalne;

sugestia i przekonanie;

doświadczenie sukcesu i kompetencji;

efekt placebo";

identyfikacja z terapeutą;

samokontrola behawioralna;

osłabienie stresu;

odstraszanie;

zapewnienie informacji / uczenia się.

Metody narażenia:

korzystanie z technika;

skupianie się na "wewnętrznym świecie";

Ścisłe przestrzeganie teorii;

tworzenie korzystnego środowiska;

interakcja między dwiema osobami;

objaśnienie ról i terapeuty klienta.

Chociaż czynniki te są realizowane w ramach różnych podejść na różne sposoby, wszystkie są one przeznaczone do wzmocnienia klienta poczucia dominacji nad gubernatorami sił zewnętrznych i wewnętrznych poprzez ich wyznaczenie, konceptualizację i otrzymanie pozytywnego doświadczenia. Taka pozycja jest sprzeczna z powszechnym konsultantem i psychoterapeutami w medium, przekonanie jest że pozytywne wyniki dla klientów są wykorzystywane przez technikę i strategie wpływu. Jednak na korzyść koncepcji ogólnych lub "niespecyfonowanych" czynników, następujące argumenty uzyskane w wyniku z 1975-1990 GG można przedstawić. liczne badania.

Po pierwsze, wykazano, że różne teoretyczne podejścia i odpowiednie specjalne strategie charakteryzują się podobnymi wskaźnikami sukcesu. Po drugie, stwierdzono, że konsultanci nieprofesjonalni, którzy nie byli przeszkoleni w odpowiednio specjalnych technikach, mogą wydawać się nie mniej więcej skutecznie niż profesjonalni konsultanci, którzy zdobyli dobre trening. Po trzecie, sami klienci oceniają znaczenie "czynników niemożliwych" bardziej wysokich niż specjalne techniki. Niemniej jednak niemożliwe jest absolutowanie roli ogólnych czynników, które w każdym podejściu doradczym ściśle interakcji z modeli teoretycznymi i technikami specjalnymi.

Począwszy od lat sześćdziesiątych, coraz więcej praktykujących, jako wykazały badania specjalne, uważają się za zwolenników "eklektyczne" lub "zintegrowane" podejście do poradnictwa, a nie żadnego pojedynczego modelu. Wierzą, że żaden model nie jest samowystarczalny i uniwersalny, i pożyczyć pomysły i techniki z różnych podejść. Z tego powodu rozpoczęła się lata 80.. Charakteryzuje się, wchodząc do światła dużej liczby książek na kwestiach eklektyzmu i integracjonizmu, tworzenie "magazynu integracyjnej psychoterapii integracyjnej i eklektycznej" oraz "społeczeństwa do studiowania integracji w psychoterapii", a także programy szkoleniowe dla integracji terapia.

Termin "eklektyczny" w odniesieniu do konsultacji oznacza, że \u200b\u200bkonsultant do spełnienia żądań klientów jest wybrany z wielu teorii i modeli najlepszych lub najbardziej odpowiednich pomysłów i technik. Różnią się one według A.lazarusa (A.lazarus, 1989), nie systematyczne i systematyczne (techniczne) eklektyzm. Niepasmatyczny eklektyzm charakteryzuje się faktem, że konsultanci nie mają potrzeby logicznie spójnego wyjaśnienia lub w empirycznym potwierdzeniu technika używanego przez nich. Systematyczny (techniczny) eklektyzm charakteryzuje się faktem, że konsultanci są prowadzone przez preferowaną teorię, ale także przyciągają techniki stosowane w innych rodzajach doradztwa.

W przeciwieństwie do kibiców teoretycznych eklektyzmu, konsultantów - adherents eklektycyzmu technicznego "Procedury stosowane z różnych źródeł, nie zawsze zgadzają się na te procedury z teoriami lub dyscyplinami, które spowiadały ich" (A.lazarus, 1989) i rozważmy niepotrzebne dodawanie nowych zasad wyjaśniających .

W przeciwieństwie do eklektyków, integracja nie tylko używać technik stosowanych w różnych podejściach, ale także próbują łączyć różne pozycje teoretyczne. A. Lazarus uważa eklektyzm techniczny jako krok w kierunku integracjonizmu, ale podkreśla, że \u200b\u200bkonieczne jest ostrożność.

Najpopularniejsze w latach 80. XX wieku. Termin "integracja" oznacza bardziej ambitne podejście konceptualizowane, w których konsultant tworzy nową teorię lub model z elementów różnych teorii lub modeli.

Przydzielić sześć różnych strategii integracji.

1. Stworzenie nowej niezależnej teorii (rodzaj "rewolucji naukowej").

2. Rozwój jednej z istniejących teorii w tym kierunku, tak aby wszystkie inne konkurencyjne lub alternatywne teorie mogą być zasymilowane (strategia ta jest uważana za zasadniczo błędne, ponieważ wszystkie istniejące teorie są zbudowane w zupełnie różnych poglądach na temat charakteru osoby).

3. Skupienie się na leksykonach, zwroty i koncepcjach stosowanych w różnych podejściach oraz rozwój wspólnych doradztwa i psychoterapii języka (ta strategia jest uważana za przydatny do skutecznej komunikacji konsultantów pracujących w różnych podejściach).

4. Koncentrujące się na spójnych obszarach i wspólnych elementach różnych podejść, co pozwala nam produkować ogólne koncepcje i techniki, a nie na poziomie teorii, ale w określonych obszarach składników stosowania lub konsultacji (na przykład koncepcji "terapeutycznego sojuszu" lub etap zmiany).

5. Szerszą wymianę w społeczności praktyk ze specjalnymi technikami i "procedurami roboczymi" (na przykład w procesie analizowania współpracy doradczej), co pozwala rozwinąć narzędzia do pracy na poziomie praktycznym.

6. Prowadzenie specjalnych badań nad przeznaczenie najskuteczniejszych technik wpływów w standardowych przypadkach (tak zwany "eklektyzm techniczny").

Niemniej jednak do dziś znajduje się sporo kibiców "Czystego" podejścia (koncepcyjne "puryzm"), nominując dużo poważnych argumentów przeciwko eklektyzmowi. Przede wszystkim istnieje sprawiedliwe twierdzenie, że różne podejścia opierają się na zupełnie inna i często sprzecznych poglądach filozoficznych (o charakterze człowieka, mechanizmy swojej kuli afektywnej, zachowania itp.). W rezultacie, różne języki, interpretacje i wyjaśnienia tych samych zjawisk, wybór różnych technik wpływu, a wszystko to może prowadzić do zamieszania lub braku autentyczności.

Wreszcie jest niejasny: jak iw jakim języku zawodowym jest przygotowanie - szkolenia i nadzór - praktykujących w przypadku braku pojedynczego modelu konsultacji teoretycznej?

Oczywiście większość praktyków konsultantów jest taka jak między dwoma Polakami - konceptualnymi i empirycznymi, a wśród nich nie ma "czystych teoretyków", ani "techników pragmatycznych".

W latach dziewięćdziesiątych. W ramach podejścia integrujące tzw. Konstrukcje "tranzystorowe" otrzymały coraz częściej dystrybucję, tj. Podejścia, w ramach, z których dokonano próby rozwoju takich mechanizmów i procedur mających na celu zmianę wpływów, które nie pasowały do \u200b\u200bżadnego z istniejących modeli.

Najbardziej uderzające przykłady podejścia do translistorycznego (można powiedzieć, że powstały nowe modele koncepcyjne) są: "umiejętny asystent" model, który realizuje "zarządzanie problemami" J. Egan (G. Egan, 1986, 1990, 1994), model "samofirmacyjnej" J. Andrews (J.Andrews, 1991) i terapii poznawczo-analitycznej A. Ryla (A. Ryle, 1990, 1992).

W pracy socjalnej model J. Egan (G. Egan, 1994) otrzymał wielką dystrybucję. Zasugerował, że klient szuka pomocy konsultantowi w przypadkach, w których trudno mu poradzić sobie z jego problemami życiowymi, a priorytetem konsultanta jest pomóc klientowi znaleźć i wdrożyć odpowiednie rozwiązania tych problemów.

J. Eagan uważa doradztwo jako "Zarządzanie zarządzaniem", tj. Zarządzanie problemami (nie "rozwiązaniem", ponieważ nie wszystkie problemy mogą być ostatecznie dozwolone) i przydziela dziewięć etapów pomocy klientowi, z których centralne są trzy:

1) Definicja i wyjaśnienie problemu: pomoc klientowi w prezentacji swojej historii;

2) Skupianie;

aktywacja;

2) Tworzenie celów:

rozwój nowego scenariusza i zestawu celów;

ocena celów;

wybór celów do konkretnych działań;

3) Działanie: Rozwój strategii działania; wybór strategii; Wdrożenie strategii.

Pomyślnie spędził pierwsze etapy kończy się ustanawiającą relacji zaufania i jasny obraz "obecnego scenariusza", tj. Problem pojawił się. Na drugim etapie utworzono w widoku klienta "nowy scenariusz", w szczególności, ponieważ sytuacja Klienta powinna wyglądać w "Ulepszonej" wersji. III etap jest związany ze strategariuszami do osiągnięcia celów i koncentruje się na rozwoju i wdrażaniu działań niezbędnych do przejścia od "scenariusza bieżącego" do "pożądanego".

Dalszy rozwój podejścia translistorycznego został wdrożony w ramach koncepcji umiejętności doradztwa integracyjnego Kelly (Culley, 1999). W tym modelu proces konsultingowy jest uważany za serię kolejnych etapów: podstawowy, mediany.i finał.

Podstawowe umiejętności dla wszystkich etapówsą:

uwaga i słuchanie, dokładność i konkretność;

umiejętności odbicia: Odbijające, Reppreda, Sumpation;

umiejętności badawcze: pytania i zarzuty.

Cele początkowego etapu:

ustanowienie relacji roboczych;

wyjaśnienie i identyfikacja problemów;

diagnoza i formułowanie hipotez;

kontraktowanie.

Strategie i procedury wstępne:

studium / Bawonkowanie: Pomoc dla klientów w wyjaśnianiu ich alarmów;

priorytetyzacja i koncentracja: podejmowanie decyzji w sprawie priorytetu pracy z problemami z klientami i identyfikacją momentu pręta;

komunikacja: adopcja i zrozumienie.

Cele średniej sceny:

wycena problemów: Pomoc dla klientów w wizji siebie i ich problemów w innej, bardziej zachęcającą do perspektywy;

utrzymywanie relacji roboczych;

rewizja umowy (jeśli to konieczne).

Strategie i procedury dla środkowego etapu:

konfrontacja (pomaga klientom realizować sztuczki używane przez nich i sztuczki, które utrudniają zmiany);

informacje zwrotne: pozwala na zrozumienie klientom, w jaki sposób konsultant ich postrzega;

dostarczanie informacji (może pomóc klientom zobaczyć siebie w innej perspektywie);

dyrektywa Recepty: mające na celu zmianę zwykłych stereotypów zachowań;

auto promocja konsultanta: historia o własnym doświadczeniu (rzadko używana);

opinie operacyjne: dostarczanie klientom punkt widzenia konsultanta do tego, co dzieje się między nim a klientem "tutaj i teraz".

Cele końcowego etapu:

wybierz odpowiednią zmianę: Klienci muszą wiedzieć, jakie zmiany są możliwe i jakie konkretne wyniki, które chcą osiągnąć;

przesyłanie wyników badań: stosowanie wyników doradztwa w pracy z problemami w życiu codziennym;

zmiany: konkretne działania klientów;

zakończenie relacji doradczych: sugeruje uznanie zakończenia tych stosunków, a także wdrożenie umowy.

Strategie i procedury ostatniego etapu:

bramkowanie: Definicja przy użyciu specjalnych technik (dyskusja, wyobraźnia, gra odgrywania ról itp.) Wraz z klientami oczekiwanych wyników;

działania planistyczne: Wybór wszystkich możliwości dostępnych klientom i planowaniu konkretnych działań;

ocena: ocena sukcesu działań klientów pod względem rozwiązywania ich problemów;

zakończenie (Przegląd wykonanych prac, pomagając klientowi w świadomości całości, pracując z klientem, aby przezwyciężyć uczucie smutku wynikającego z zaprzestania relacji doradczych).

Pomoc konsultacyjna może być przeprowadzana w różnych formach i typach. Istnieje wiele różnych form praktyk doradczych i klasyfikacji tych form.

Tak więc, zgodnie z kryterium przedmiotu pomocy, jednostka ("jedna" lub "twarz do twarzy") jest wybitna, doradztwo grupowe i rodzinne.

Przez kryterium wieku różnicują pracę z dziećmi i dorosłymi.

Według kryterium czasu trwania doradztwo mogą być awaryjne, krótkoterminowe i długoterminowe.

Heron (Heron, 1993) przydziela sześciu kategorii efektów doradczych w zależności od ich celów i treści: Autorytarny: Przepisywanie, informowanie, konfrontacja - i ułatwianie: katalinę, katalityczne wsparcie.

Efekt przepisywania koncentruje się na zachowaniu klienta poza ramami konsultacyjnymi interakcji.

Wskazanie wpływu zapewnia wiedzę klienta, informacje i znaczenia.

Wpływ konfrontacji ma na celu świadomość wszelkich restrykcyjnych instalacji lub zachowań przez Klienta.

Efekt Catharsic jest stosowany, aby pomóc klientowi zostać rozładowany, daj produkcję przytłaczonymi bolesnymi emocjami (abreakt), głównie takimi jak smutek, strach lub gniew.

Wpływ katalityczny koncentruje się na stymulowaniu samo wiedzy, samozapierającego, uczenia się i rozwiązywania problemów.

Wpływ wspierający koncentruje się na potwierdzeniu znaczenia i wartości tożsamości klienta, jego cech, instalacji lub czynów.

Ułatwiające rodzaje narażenia są ukierunkowane na większą autonomię klientów i przyjęcie odpowiedzialności za siebie (pomagając złagodzić cierpienie psychiczne i ból, zmniejszenie mocy, przyczyniając się do niezależnych badań, potwierdzających ich znaczenie jako unikalne stworzenia).